82 lata temu Armia Czerwona wkroczyła na teren Rzeczypospolitej Polskiej, łamiąc obowiązujący polsko-sowiecki pakt o nieagresji.
Armia Czerwona wkroczyła do Polski. Był to początek okupacji wschodnich terenów Rzeczypospolitej, które zgodnie z postanowieniami paktu Ribbentrop-Mołotow przypadły w udziale sowietom.
W napaści uczestniczyło ponad 600 tys. czerwonoarmistów, wspieranych przez 4700 czołgów i 3300 samolotów bojowych.
Wkroczenie wojsk ZSRS zaskoczyło polski rząd, zaabsorbowany walką z Niemcami. Naczelny Wódz Edward Rydz Śmigły wydał dyrektywę nakazującą polskim oddziałom wycofanie się do Rumunii i Węgier oraz nieatakowanie sowietów (wyjątek stanowiła samoobrona). Mimo to Polacy stawili opór kolejnemu okupantowi, m.in. pod Kowlem, Sarnami, Baranowiczami, Tarnopolem i w wielu innych miejscowościach. Do rangi symbolu przeszły obrona Wilna (18-19 września) i Grodna (20-21 września).
Dzięki dużej przewadze liczebnej sowieci szybko posuwali się w głąb Polski. Na ich korzyść działał także element zaskoczenia. W niektórych miastach – np. Białymstoku – przejmowali władzę od armii niemieckiej. Na zajętych terenach formowali Zarządy Tymczasowe, funkcjonujące do momentu ukształtowania się właściwej administracji. Po przyłączeniu do ZSRS, ziemie Rzeczypospolitej stały się Zachodnią Białorusią oraz Zachodnią Ukrainą. Wilno i Wileńszczyznę agresorzy przekazali Litwinom.
Od momentu przekroczenia polskiej granicy, Rosjanie bezwzględnie zwalczali przedstawicieli ziemiaństwa, inteligencji, administracji państwowej… Już we wrześniu członkowie grup operacyjno-czekistowskich zamordowali ok. 2.5 tys. cywilów oraz jeńców wojennych. W ciągu niespełna dwóch lat okupacji, w głąb ZSRS wywieziono co najmniej 800 tys. Polaków. Większość z nich nie wróciła do swoich domów.
