We wtorek 18 maja o godz. 10:00 w 77. Rocznicę Bitwy o Monte Cassino, dr Paweł Skubisz - Dyrektor Oddziału IPN w Szczecinie wraz z p. Andrzejem Salwą - Burmistrzem Mieszkowic, złożą kwiaty i zapalą znicze na grobie kaprala Bolesława Maculewicza, żołnierza - sanitariusza, który brał udział w Bitwie. Grób znajduje się na Cmentarzu Komunalnym w Mieszkowicach, wejście od ul. Kazimierza Wielkiego, kwatera D1.
Bolesław MACULEWICZ urodził się 08.08.1908, w gm. Jazno, pow. Dzisna, woj. wileńskie. Przed wybuchem II wojny światowej do 1922 ukończył trzy klasy szkoły powszechnej w Dzisnej, a następnie pracował na gospodarstwie rolnym ojca. Jego zawodem cywilnym był piekarz czeladnik. 12.03.1930 został przydzielony do 3 kompanii strzeleckiej 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, stacjonującego w Wilnie, w stopniu strzelca. W czerwcu 1930 został przeniesiony do ambulatorium jako sanitariusz. W październiku ukończył dywizyjną podoficerską szkołę sanitarną przy 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, a po odbyciu służby wojskowej został we wrześniu 1931 przeniesiony do rezerwy.
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego jako felczer i dostał się do niewoli sowieckiej; skierowany do obozu pracy koło Archangielska (16 miesięcy). 19.11.1941 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i zyskał przydział w stopniu kaprala – sanitariusza do 19 pułku piechoty 7 Dywizji Piechoty. 10.05.1942 r. przybywa do Palestyny. Następnie bierze udział wraz z 2 Korpusem Polskim gen. Andersa w kampanii włoskiej. W bitwie pod Monte Cassino wziął udział jako sanitariusz. Przeżycia związane z bitwą spowodowały traumę z którą walczył do końca życia. 16.04.1947 przybył do Obozu Przejściowego Wheaton Aston koło Birmingham w Wielkiej Brytanii. 28.04.1947 podpisał kwestionariusz repatriacyjny dla osób wojskowych i ich rodzin powracających z Wielkiej Brytanii do Polski i w czerwcu 1947 r. powrócił do Polski.
Po powrocie do kraju pracował w Domu Dziecka w Klewkach (obecnie woj. warmińsko-mazurskie), następnie w Centrali Hodowlanej Skórek Futerkowych w Olsztynie, Jednostce Wojskowej w Orzyszu oraz w PGR-ach i szkołach przy remontach i jako dozorca. W lutym 1951 ożenił się z nauczycielką, z którą zamieszkał w kupionym przez nich domie w Gozdowicach koło Mieszkowic. Od 1960 r. żona przeszła na emeryturę, z której się utrzymywali. Bolesław MACULEWICZ ze względu na problemy psychiczne po przeżyciach wojennych imał się prac dorywczych, w tym leczył ludzi jako felczer (bez dokumentów, które wg. oświadczenia ukradli mu przy powrocie do kraju z Wielkiej Brytanii). Dzięki staraniom ZBOWiD uzyskał w 1973 emeryturę jako świadczenie wyjątkowe w wysokości 1000 zł. Zmarł 26.12.1983 i został pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Warszawskiej w Mieszkowicach.
Odznaczony: Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino (17.03.1945), Gwiazdą za Wojnę 1939-1945 (27.12.1945), War Medal 1939-1945 (07.02.1946), Gwiazdą Italii (oświadczenie w dokumentach ZBOWiD – brak daty i numeru nadania).
W 2020 Prezes Instytutu Pamięci Narodowej wpisał grób kaprala Bolesława Maculewicza do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski pod numerem ewidencyjnym 744.
Bitwa o Monte Cassino była największą bitwą lądową w Europie i trwała od 17 stycznia do 19 maja 1944 i składała się z czterech mniejszych bitew i kilkudziesięciu natarć, z których dopiero drugie polskie natarcie w ramach operacji Honker w dniach 16-19 maja odniosło sukces. Symbolem, który przeszedł do historii było zajęcie przez ułanów z 12 Pułku Ułanów Podolskich, górującego nad polem bitwy klasztoru Benedyktynów i wywieszenie na jego murach proporczyka pułkowego, który po ok. godzinie został wymieniony na polską flagę. 18 maja w samo południe, plut. Emil Czech z 3 Karpackiego Batalionu Saperów odegrał Hejnał Mariacki. Polskie walki o masyw Monte Cassino i Piedimonte trwały 13 dni i 20 godzin i były niezwykle krwawe. W polskim natarciu zginęło 923 żołnierzy, 2931 zostało rannych, a za zaginionych uznano 345, z których 251 powróciło do oddziałów po zakończeniu walk. Polscy żołnierze polegli w walkach zostali pochowani na zaprojektowanym przez polskich architektów Hryniewicza i Skolimowskiego Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino, który powstał na płaskim terenie tzw. Doliny Śmierci pomiędzy wzgórzem 593 a klasztorem na przełomie 1944 i 1945.
